Po okresie renowacji wróciło odnowione i upiększone tabernakulum. Na froncie drzwi została umieszczona aplikacja gorejącego serca. Niech przypomina to nam, że tu bije serce naszego kościoła, tutaj też szukajmy umocnienia dla naszej wspólnoty, naszych rodzin i każdego z nas. Bóg zapłać ofiarodawcom.

Łacińskie słowo tabernaculum ma kilka znaczeń (namiot, mieszkanie, najświętsze miejsce, itp.) wszystkie jednak nawiązują do mieszkania, czegoś, gdzie można przebywać i pod czym można się schronić.

Już w początkowych wiekach chrześcijaństwa tabernakulum służyło do przechowywania Najświętszej Eucharystii, mogło jednak różnić się wyglądem i umiejscowieniem.

Co do samego wyglądu tabernakulum początkowo było ono wykonywane z drewna, zdecydowanie rzadziej z kamienia czy innego kruszcu. Wraz z kolejnymi aktami i synodami, pojawiały się konkretne nakazy co do jego wnętrza czy drzwiczek, mających chronić przed świętokradztwem (konieczność montowania żelaznych sztab i zamków). Dopiero rytuał rzymski nakazał, by tabernakulum było bogato zdobione i złocone, a dodatkowo na jego przodzie zawieszano zasłonę.

Po II soborze watykańskim zaczęto szukać praktyczniejszych rozwiązań w kwestii kształtowania przestrzeni w kościele, dlatego uznano, że tabernakulum powinno być umieszczone w tej części świątyni, która sprzyja modlitwie, wyciszeniu, skupieniu – najczęściej jest to centrum ołtarza głównego lub jednego z ołtarzy bocznych.

Obecnie spotykamy bogato zdobione tabernakula, pozłacane, wykonane z trwałych materiałów ognioodpornych z dodatkowymi zabezpieczeniami, dzięki którym Najświętszy Sakrament jest dobrze chroniony.