Obchodzona każdego roku 6 stycznia uroczystość Objawienia Pańskiego, zwana w polskiej tradycji ludowej świętem Trzech Króli, jest najstarszym - obok Wielkanocy, świętem kościelnym i należy do tzw. „świąt nakazanych”. W uroczystość Objawienia Pańskiego Kościół od wieku XV poświęca: kadzidło i kredę. Jest także piękny zwyczaj, że poświęconą tego dnia kredą wypisuje się na drzwiach wejściowych domów katolickich: K+M+B 2021. W wersji łacińskiej C+M+B 2021 "Christus Mansionem Benedicat - Niech Chrystus błogosławi ten dom."

 

Objawienie Pańskie wywodzi się z chrześcijańskiego Wschodu i sięga początków III w. Właśnie wtedy, w 6 dniu stycznia, chrześcijanie Wschodu zaczęli obchodzić narodziny Chrystusa - prawdziwego Słońca ludzkości, przeciwstawiając je pogańskiemu kultowi słońca. W IV w. do kalendarza liturgicznego na stałe wpisano Boże Narodzenie, obchodzone 25 grudnia jako pamiątka przyjścia na świat Syna Bożego w Betlejem. Od tego momentu 6 stycznia stał się świętowaniem - ściśle powiązanych z narodzeniem Chrystusa - innych ważnych momentów Jego ziemskiego życia, w których zostało objawione Jego Bóstwo. Tymi wydarzeniami są: pokłon Mędrców, chrzest w Jordanie i cud w Kanie Galilejskiej.

 

Chociaż uroczystość Objawienia Pańskiego powszechnie jest u nas zwana świętem Trzech Króli, jednak Ewangelie nie nazywają Mędrców królami, ani też nie podają ich liczby. O trzech Mędrcach - w związku z symbolicznymi trzema darami, jakie złożyli Chrystusowi - zaczęto pisać w III w. Królami - być może w nawiązaniu do psalmu 72(71) - nazwano ich w wieku VI. Ich imiona - Kacper, Melchior, Baltazar - pojawiły się w średniowieczu. Z przełomu XV i XVI w. pochodzi obrzęd poświęcania złota, kadzidła i mirry. W nowszych czasach doszedł do niego zwyczaj poświęcania kredy, którą wypisuje się na drzwiach mieszkań inicjały imion Trzech Króli i rok bieżący. Przyniesione Chrystusowi złoto symbolizuje Jego godność królewską, ofiarowane kadzidło - to uznanie Jego prawdziwej Boskości, a mirra - to symbol rzeczywistego człowieczeństwa Pana Jezusa.

 

Ewangelia wspomina o cudownej gwieździe, która prowadziła Mędrców do Betlejem (por. Mt 2,9). Ewangelista św. Mateusz, pisząc o gwieździe, bez wątpienia ma na myśli jakieś niezwykłe zjawisko. Wydaje się, że daremne są wszelkie próby naturalnego jego wyjaśnienia. Z pewnością chodzi tu o nawiązanie do proroctw Starego Testamentu. U ludów Wschodu panowało przekonanie, że każdy człowiek ma swoją gwiazdę, a cóż dopiero Chrystus! Gwiazda Betlejemska zdaje się być symbolem Mesjasza i przychodzącego wraz z Nim światła, mającego zajaśnieć nad wszystkimi narodami.

 

Zapamiętajmy: Wydarzenia zbawcze, poprzez które Jezus objawił się światu, stanowiły początek wezwania do wiary wszystkich narodów i każdego człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże, i odkupionego krwią Chrystusa. Każdy z nas, tak jak niegdyś Mędrcy ze Wschodu, powinien pozwolić prowadzić się wierze i powinien dar wiary nieść innym, ukazując w ten sposób nieskończoną miłość Boga ku każdemu człowiekowi.