Imię Judy było od dawna czczone w narodzie żydowskim 0 takie imię nosił jeden z synów Jakuba, czyli Izraela. Imię to znaczy "godny czci" (z hebr. Jehuda). W gronie apostołów dwóch nosiło to imię: Juda Tadeusz i Judasz Iskariota (zniekształcone: Juda z [miasta] Kariot). Judzie do imienia nadano przydomek Tadeusz, co znaczyło "odważny". Nie wiadomo, dlaczego nadano mu ten przydomek.

O życiu św. Judy Tadeusza nie wiemy prawie nic. Wiemy jedynie z Ewangelii, że był bratem apostoła Jakuba Młodszego. Nazywany jest także "bratem Pańskim", choć nie wiadomo, jaki stopień pokrewieństwa łączył go z Jezusem. Możliwe, że jego bratem był też apostoł Szymon, ale to nie jest pewne. Prawdopodobnie jego matką była Maria Kleofasowa, o której wspominają Ewangelie. Juda Tadeusz zostawił nam List, który obecnie należy do ksiąg Nowego Testamentu. W tym liście nazywa sam siebie bratem Jakuba. Z listu tego możemy wyciągnąć wniosek, że był człowiekiem wykształconym.

Niewiele więcej o Judzie Tadeuszu mówi nam tradycja starochrześcijańska. Hegezyp, który żył w II wieku, podaje, że apostoł był żonaty, gdy przystępował do grona uczniów Jezusa. Musiał też mieć dzieci, gdyż historyk Euzebiusz wspomina o wnukach Judy.

Późniejsze świadectwa podają, że po Zesłaniu Ducha Świętego Juda głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii; część wędrówek misyjnych odbył razem ze św. Szymonem. Część tradycji podaje, że razem ponieśli śmierć męczeńską. Inni mówią, że Szymon został zabity w Jerozolimie, a Juda Tadeusz prawdopodobnie w Libanie lub w Persji.

Niektórzy uważają, że Juda Tadeusz był tym apostołem, który przekazał płótna grobowe Pana Jezusa (Całun Turyński) królowi Abgarowi w Edessie. Inni jednak sądzą, że uczniem tym nie był nikt z Dwunastu, lecz któryś z drugiego kręgu uczniów Jezusa.

Św. Juda Tadeusz odbiera szczególny kult w kościele św. Kwintyna w Moguncji w Niemczech. Święto jego obchodzone jest 28 października, razem ze świętem Szymona apostoła, z którym razem miał odbywać wędrówki misyjne. Na wschodzie jego święto przypada 19 czerwca.

Ikonografia przedstawia św. Judę Tadeusza z włócznią lub pałką w ręku, od których miał ponieść męczeńską śmierć, albo z wizerunkiem Jezusa w ręku - na pamiątkę wydarzeń w Edessie.

Św. Juda Tadeusz uważany jest za patrona spraw beznadziejnych; jest też wzywany w szczególnych potrzebach. Z tego powodu w wielu kościołach w Polsce odbywają się raz w tygodniu specjalne nabożeństwa ku jego czci, połączone z odczytaniem próśb i podziękowań, jest także patronem szpitali i personelu medycznego. Łaskami słynący obraz św. Judy Tadeusza, znajduje się w Warszawie, w kościele Księży Misjonarzy pw. Świętego Krzyża przy ul. Krakowskie Przedmieście 3. Relikwie św. Judy Tadeusza mają się obecnie znajdować w Rzymie, w Bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu.